Μια μωβ, αχ να 'μουν πινελιά...

Μια μωβ, αχ να 'μουν πινελιά

στον ουρανό το δείλι

μια πινελιά μενεξεδιά

στου Ζέφυρου τα χείλη 

κι όσο, μάνα μ' , θα σώνεται

ο ήλιος , ν' αυγατάω,

τ' άστρα να στεφανώνομαι

τη Γης να χαιρετάω.  

  

Να λειτουργεί στου πέλαγου

την άγια μοσχοβόλια,
η θάλασσα η γερόντισσα
με τη γλαυκή της μπόλια

και να μου πέμπει γαλανούς

ιριδισμούς κυμάτων,

πρίγκηψ να στέφομαι ορατών

μάνα μου  κι αοράτων   

ώσπου, σκιά να χάνομαι

στης νύχτας την αγκάλη,

μέχρι ξανά να γεννηθώ

το δειλινό και πάλι...

Το κόκκινο του Έρωτα

Mε στίχους και γλυκό κρασί

πηγαίνει ο ποιητής,

με τη συμπόνοια του ουρανού

τ' αδέσποτα της Γης,

με της καρδιάς τα κρόταλα

ο πρωτοχορευτής   

κι εγώ με χίλια χρώματα

της μάνας μου της Φύσης

με το γλαυκό του πέλαγου

με το μαβί της Δύσης
το μαύρο του Αχέροντα

το κόκκινο του Έρωτα.  

 ...................................

Με μπάντες και παράσημα

πηγαίνει ο στρατηγός,

με το δροσάτο Ζέφυρο

ο σπούργος κι ο λαγός,

με τ' άστρο ο πετροτζίτζηκας

με τ' άστρο ο μοναχός  

κι εγώ με χίλια χρώματα

της μάνας μου της Φύσης

με το γλαυκό του πέλαγου

με το μαβί της Δύσης
το μαύρο του Αχέροντα

το κόκκινο του Έρωτα.

Η αθανασία

Όλα της Γης τα θαύματα

σ' Ανατολή και Δύση

τα ζήλεψα, τ' αγάπησα

και τα 'χω ζωγραφίσει. 

Ένα μονάχα δεν μπορώ

με χρώματα να κάνω:

λάμπει τις νύχτες στα βουνά,

τις χαραυγές στον κάμπο, 

του ρίχνει αθάνατο νερό

η Πούλια κάθε δειλινό

κι ανθίζει σαν γαζία!

Το λένε αθανασία ! 

.........................................

Όλα του τα 'δωκε ο θεός

τα πλούτη του ανθρώπου.

Ένα μονάχα ξέχασε

κι ας το 'χε στο μυαλό του. 

Ένα μονάχα ξέχασε

μες στην πολλή του βιάση:

λάμπει τις νύχτες στα βουνά

τις χαραυγές στα δάση, 

του ρίχνει αθάνατο νερό

η Πούλια κάθε δειλινό

κι ανθίζει σαν γαζία!

Το λένε αθανασία !

Δώσ' μου, Θεέ μου, χρώματα !

Δώσ' μου, Θεέ μου, χρώματα

και χέρια εφτά θεόρατα,

τα βασανάκια του ντουνιά

κυματα να τα βάφω,

να σβήνουν, να τσακίζονται

σε πελαγίσιο βράχο. 

 

 Δώσ' μου, Θεέ μου, χρώματα

και χέρια εφτά θεόρατα,

κρασί να βάφω κόκκινο

το δάκρυ του θανάτου,

σαν τη γλυκιά μεταλαβιά

του Μεγαλοσαββάτου. 

 Δώσ' μου, Θεέ μου, χρώματα

και χέρια εφτά θεόρατα,

να βάφω ακριβόν παρά 

μες στις φτωχές τσεπούλες,

τις φόδρες του παντελονιού

με τις λεπτές κλωστούλες.  

 Δώσ' μου, Θεέ μου, χρώματα

και χέρια εφτά θεόρατα,

να βάφω, σ' όσους άσπρισαν,

μαλλάκια κορακάτα,

να μη γερνάνε και τραβούν

στου Χάροντα τη στράτα.

Ο ζωγράφος

Nα 'χεις καημό στα χρώματα,
να 'σαι φτωχός ζωγράφος,

σύγνεφο είσαι παναπεί

σφαχτάρι κι Άγιος Τάφος :  

στο γαλανό του αιθέρα ζεις

στο κόκκινο του αιμάτου,

στον μαύρο τον αμάραντο

τον οίστρο του θανάτου . 

............................................

Μανούλα σου η ερημιά,

ο ίσκιος σου παρέα,

πατρίδα σου τα χρώματα

σπίτι  σου και σημαία.

.......................................

Να κυνηγάς την Ομορφιά

να 'σαι φτωχός ζωγράφος,

σ' έπλασε ο Πλάστης παναπεί

να σε δεχτεί ο Άθως :  

με κόσμο είσαι μονάχος σου,

μονάχος σου είσαι χίλιοι,

για χίλιους παίρνεις τα φιλιά

της Αρμονίας στα χείλη...  

 ..................................................

Μανούλα σου η ερημιά,

ο ίσκιος σου παρέα,

πατρίδα σου τα χρώματα

σπίτι   σου  και σημαία.

Στα βουνά, στους ποταμούς, είν' οι "Πάπυρος-Λαρούς"!

 

Στα βουνά , στους ποταμούς
είν' οι "Πάπυρος Λαρούς".
Τις κοιτάζεις μια φορά)
κι έχεις δέκα ντοκτορά,

τις κοιτάζεις δυο και τρεις
γίνεσαι καθηγητής
κι αρχηγός και πρύτανης
και σοφός όσο κανείς...
..................................
Κυπαρίσσι μου ψηλό,
φεγγαράκι μου γλυκό,
φέξτε μου για ν' ανεβώ
στο βουνό το δάσκαλο
στο βουνό τον ασκητή
και τον παρηγορητή.
.................................
Στα βουνά, στους ποταμούς
είν' οι "Πάπυρος Λαρούς",
στου σπουργίτη τα φτερά
στα  κρουστάλλινα νερά.

Κάθεσαι , και μελετάς
στο σκαμνί της ερημιάς,
κρίνος του βουνού να βγεις,
σαν σε πάρει η μάνα-γης.
....................................
Κυπαρίσσι μου ψηλό,
φεγγαράκι μου γλυκό,
φέξτε μου για ν' ανεβώ
στο βουνό το δάσκαλο
στο βoριά τον ασκητή
και τον ξομολογητή.

Ο αστός

Πώς αρρωστάει  ένα σκυλί

και σούρνεται στις στράτες,

με τη συμπόνοια της νυχτός

στις ψειριασμένες πλάτες,  

 

έτσι βαριαρρωστάει ο αστός

απ' τις φασκιές του ακόμα,

μακριά απ' της Πίνδου το ηλιοφώς

τους κέδρους και το χώμα.  

 

 

Ψάχνει στο λούσο τη χαρά,

την πρέζα στις οθόνες,

σπέρνει συμβάσεις και φλουριά, (σπέρνει,ποτίζει τα φλουριά)

θερίζει παγετώνες.   

................................................

Άστρο μονάχο μια νυχτιά,

πριχού χαθεί και δύσει,

γυρνά κι οπίσω του κοιτά :

στιγμή δεν έχει ζήσει,   

σαν σπόρος στο μπετό ψηλά,

που η μοίρα η κακιά του

χέρσα τού εφύλαγε γωνιά

κι εχάθηκεν -αλιά του...!

Ραμπιήλ : ο αρχάγγελος των βουνών

Τ' ανθάκια στο ροδάμι ανθούν,

στον Έρωτα τα νιάτα

κι η πέτρα στα φτωχόσπιτα

και στου βουνού τη στράτα.  

 

Ανθίζει και στου αρχάγγελου

του Ραμπιήλ το μάτι,

που χτίζει απ' την Πετρόστρουγκα

στον ήλιο μονοπάτι.
 

Χτίζει και πετρογέφυρα

με τη ζερβή φτερούγα,

να πάει στο Δία ο Αλάχ 

κι ο Γιαραμπής στο   Βούδα.  

 

Να πάει κι ως τ' άστρο ο μοναχός

κι ο μόνος ως το χιόνι,

σπούργος να γέρνει ανήμπορος

κι αητός να ξημερώνει.  

 

Να πάει κι ο κόσμος για να πιει

απ' του βουνού το γάλα,

να γίνεται ομορφότερος

κι αξιότερος μια στάλα. 

 

Να πάω κι εγώ ως τα ρόμπολα

της Πίνδου ,πριν να φέξει,

τους στίχους μου πεντόβολα

να παίζω λέξη-λέξη,  

 

να τους πετάω σφυρίζοντας

ψηλά στα συννεφάκια

και να γυρνούν μελίσματα

κι έτοιμα τραγουδάκια,
 

να τα φορτώνει ο Ραμπιήλ

στις άσπρες του φτερούγες,

να τα σκορπάει το χάραμα

στου Σύμπαντος τις ρούγες,  

να τα 'χουν οι μονόλυκοι

παρέα κι οι κοτσυφάδες

και τ' Αλωνάρη οι τζίτζηκες

οι πρωτολαλητάδες,

 

να τα 'χει κι η μανούλα μου

πίσω απ' τον μαύρον ήλιο,

να νιώθει το μνημούρι της

πύργο ψηλό, προσήλιο.